Little Brother 4

“ป้ะ ฮยอง ขึ้นไปนอนกานน” จงอินพยุงร่างปอนๆของตัวเองและคยองซูขึ้นไปที่ห้องด้วยกัน ระหว่างทางเดินก็เดินเป๋ไปเป๋มาจนกว่าจะถึงห้องได้ก็ยากลำบาก จงอินเปิดประตูห้องเข้าไปอย่างง่ายดายแล้วจึงพยุงคยองซูไปนอนราบกับผืนเตียงและตัวเองก็ลงไปนอนทับตัวเล็กเอาไว้

“ฮื่ออ จงอิ้นน นายจาทำอะรายย”

“ฮยองน่าร้ากจังเลยย ผมขอน้าา” จงอินใช้สายตาของตัวเองพิจารณาใบหน้าขาวเนียนของคยองซูที่รื้นแดงขึ้นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ฮยองผู้จัดการของเขาน่ารักที่สุดในเวลานี้

“ไม่ยอมหรอก เอิ้ก” คยองซูคล้ายจะขัดขืนเล็กน้อย แต่เพราะตัวเขาเองก็ชอบจงอินเหมือนกัน ตอนนี้ใช่ว่าสติของเขาจะหายไปเสียหมด แต่เขาก็ต้องหักห้ามใจตัวเองให้ได้ไม่ให้มันเกินเลย

“ฮยอง ผมรักฮยองนะ ” จงอินเริ่มเรียกสติของตนเองกลับมา ตอนนี้เขาต้องการเพียงแค่คยองซูเท่านั้น จงอินเฝ้ามองใบหน้าน่ารักของคยองซูที่กำลังขบเม้มกลีบปากเน้น แล้วก็ต้องยกยิ้มขึ้นเพราะคยองซูพยักหน้าเบาๆ

“งั้นผมเริ่มเลยนะ” จงอินไม่รอให้คยองซูอนุญาตเขาก็ประทับกลีบปากลงที่ต้นคอขาว แตะลิ้นเลียให้วาบไหว มือที่คล้ายๆจะอ่อนแรงก็ปลดเสื้อของตนเองและคยองซูออก ค่อยๆปลดกางเกงตัวเองและของร่างเล็กที่กำลังนอนหลับตาพริ้มราบกับผืนเตียง เคลื่อนกลีบปากของตนให้ประทับกับขมับขาวเนียน

“ไม่ต้องกลัวนะฮยอง”

“อื้อ นายจะทำอะไรก็รีบทำเถอะ” จงอินยกยิ้มแล้วจึงค่อยกดจูบลงที่ยอดอกสีสวย ละเลงลิ้นด้วยความชำนาญการ เคลื่อนริมฝีปากลากไล้ผ่านหน้าท้อง มือเล็กๆของคยองซูสางเข้าที่กลุ่มผมของจงอินเพื่อระบายอารมณ์เสียวซ่าน จงอินไม่รอช้าเคลื่อนมือกร้านเข้ากอบกุมแก่นกายขนาดพอมือแล้วชักรูดขึ้นลงด้วยจังหวะพอดีแต่ก็สร้างความเสียวกระสันให้คยองซูได้ไม่น้อย

“อ จงอิน  ” คนโดนเอ่ยชื่อยิ่งมีอารมณ์มากขึ้นเพราะเสียงหวานครางสั่นนั่น จงอินผละมือออกจากแก่นกาเล็กแล้วจึงรูดแกนกายขนาดใหญ่ของตนสองสามทีแล้วจึงนำไปจ่อเข้าที่ช่องทางเล็กสีสวยที่ขมิบเข้าออกอย่างเชื้อเชิญ

“อึก จงอิน อ๊า มัน จ เจ็บ”

“ทนหน่อยนะครับ” จงอินพูดอย่างปลอบโยนแล้วค้างเอาไว้อย่างนั้นให้ได้คุ้นชินกับช่องทาง ยิ่งคยองซูไม่เคยกับเรื่องพวกนี้แล้วก็ต้องมีอาการเจ็บมากเป็นธรรมดา จนจงอินเห็นว่าช่องทางของคยองซูเริ่มขยายแล้วจึงเริ่มขยับกายด้วยจังหวะที่ช้าเชื่องก่อนแล้วจึงค่อยขยับด้วยจังหวะที่ถี่เร็วขึ้น จนทั้งสองครางระงมออกมาเสียงลั่นห้อง

“จ จงอิน ”

“อึก คยองซู” จงอินยังไม่หยุดขยับเข้าออกกับช่องทางสีสวยนั่น คยองซูนำขาของตัวเองเกี่ยวกับเอวสอบให้เป็นหลักที่มั่นคง จงอินก้มลงมาเก็บเกี่ยวความหอมหวานที่กลีบปากสีสวย ไล่เก็บน้ำสีใสที่ออกมาอยู่แถวปลายคาง รีบซอยให้ถี่ขึ้นเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังจะปลดปล่อยออกมา ส่วนคยองซูนั้นก็ชิงปล่อยไปก่อนแล้ว

“อื้อ จงอิน เร็วสิ”

จงอินรีบขยับเข้าให้เร็วขึ้นมากกว่าเดิม ไม่นานนักก็ปลดปล่อยออกมา จงอินหอบหายใจถี่เพราะความเหนื่อยอ่อนคยองซูก็ไม่ต่างกัน ที่ทั้งสองเลยเถิดมาจนถึงขนาดนี้ไม่ใช่เพราะความมึนเมา แต่เป็นเพราะความรักของทั้งสองที่ร้อยเรียงกันต่างหาก

“ผมรักฮยองนะ”





กลับไปเม้นให้ด้วยนะคะ